dat mijn lijfje kuren heeft na de rugoperatie en ik bepaalde handelingen niet meer kan, is iets waar ik intussen leer mee leven, zoals dokters zo mooi formuleren ... maar dat ik zo langzamerhand steeds in beweging moest blijven om de pijn te beperken en op die manier weinig tot rust kwam werd toch wel heel vermoeiend ... zo zat ik dus gisterenmiddag bij Ellis en Hilde , stram, stijf en doodmoe ...en zoals vriendinnen behoren te doen, trokken ze mij over de streep om toch nog maar eens naar de dokter te gaan en zoals Ellis heel streng zei : je hebt niet enkel de verantwoordelijkheid om je huishouden draaiende te houden maar ook voor je lichaam te zorgen ...ik weet dat wat me weerhield de reeks onderzoeken was, het steeds weer te horen krijgen dat er echt niets meer aan te doen was en dat ermee leren leven de beste optie is .... maar zoals Ellis zei :' je hebt het geprobeerd en je best gedaan en nu ben je doodop , dus tijd voor iets nieuws '...
.jpg)
dat er onmiddellijk iets zal gevonden worden lijkt me een beetje straf maar als ik de balans opmaak, heeft het me weinig lichamelijk voordeel gegeven om zo door te doen, pijn is een onderdeel van mijn leven en daar ik niets van medicatie neem, omdat ik van het minste pilleke doodmoe word, is er weinig perspectief ... op alternatief vlak heb ik heel wat paden afgewandeld en ook daar bevond zich de oplossing niet ...dus leek aanvaarden en niet te veel zeuren het beste van de mogelijkheden ...
dus nu is het even weer helemaal de mallemolen doorlopen, het is een evenwicht vinden, voldoende rust vinden en in beweging blijven zodat ik niet verstijf... het is kijken of de voor mij gemaakte medicatie de pijn wat verlicht zonder me doodmoe te maken ... het is een begin, een beetje angstwekkend want waar zal dit naartoe leiden ...maar af en toe sla je wegen in , je kunt niet om de bocht heen kijken en je vertrouwt erop dat je bij je hebt wat je nodig hebt om dit pad te wandelen ...en mocht dit niet zo zijn dan verzamel je nieuwe vaardigheden of sla je een nieuw pad in ... maar voorlopig enkel vandaag ...
pijn mag je niet veronachtzamen maar pijn mag je leven niet overnemen. het is inderdaad steeds weer zoeken naar balans. en daarbij is niet alleen fysieke maar ook psychische beweeglijkheid belangrijk ...
BeantwoordenVerwijderenik voel 100 % met je mee ! Ga toch niet telkens over die grenzen, 't is voor niks goed.
BeantwoordenVerwijdereneen goede balans vinden is niet makkelijk. te veel bewegen maakt je moe, en niet bewegen ook. ik wens je heel veel sterkte, want pijn kan je hele leven beginnen overheersen. liefs, @nne
BeantwoordenVerwijdereno, dat klinkt niet fijn....
BeantwoordenVerwijderenhier ook volop zoeken naar een balans (want vermoeidheid is niet fijn)
zelf leer ik mijn eigen lichaam gelukkig steeds beter kennen, ben ook met mijn hoofdpijnen de mallemolen in gegaan (zoveel pijn dat ik er soms gek van werd), gelukkig werd er niks gevonden, en ik ben nu zelf volop met kruiden de ganse boel aan het stabiliseren, en dat helpt wonderwel.... elke dag voel ik mijn lijf meer en meer in balans en in harmonie komen.
ik wens voor jou hetzelfde, een beetje verlichting, rust en een oplossing, want pijn sloopt, maakt je doodmoe.... en boos in mijn geval soms ook. (en gelijke reacties op medicijnen hier, dus dat herken ik)
heel veel sterkt
BeantwoordenVerwijderenLaten we hopen dat er toch iets aangedaan kan worden. Wie weet? Ik wens je heel veel sterkte! Liefs en groetjes Hannie
BeantwoordenVerwijderenHoelijk gaat de pijn toch nog weg. Het is inderdaad het juiste evenwicht vinden.
BeantwoordenVerwijderenEr zijn grenzen aan het aanvaardbare. Maar ook die grenzen kunnen verschoven worden. Ik wens je veel wijsheid en kracht toe op je zoektocht.
BeantwoordenVerwijderen