woensdag 22 mei 2013

steek voor steek...

english in green....



vorige herfst liet een patiente me dit boek lezen ...het was een periode waarin we op de afdeling ´s avonds vaak samen met een breiwerkje of haakwerk zaten... de projectjes groeiden en ik hielp hier en daar wat fouten recht breien, telde een patroontje opnieuw uit of gaf wat raad omtrent garenkeuzes ...een liefde die ik na het sluiten van mijn wolwinkeltje behouden heb ... en toen ik het boek las , kwamen er zoveel herinneringen terug ...hoe we de dinsdag met enkele buurtbewoners samen kwamen en net als in Ann haar boek de levens zich verweefden met de breiwerkjes .... het was een mooie tijd en ik weet dat dit voor veel vrouwen hun moment van de week was ...en nu jaren later bracht het breien of haken ook bij mijn patienten weer dingen boven .... ik stond nooit stil bij wat dit deed met hun verwerkingsproces...maar nu jaren later besef ik dit des te meer ...

last autumn one of my patient give me this book of Ann Hood to read ...it was a period that with some of them we knitted  ...and in the meanwhile some of them told their stories... it brought me back in time .... the time that I owned a little shop with beautiful yarns and every tuesday some people came to knit ....and at that time this was also the place where people felt free to talk about their stories... I never stood still about what that ment in their healing processes... but now I know...




en tijdens die herfstavonden breidde ik tussen het helpen door deze muts, waar ik de voorbije koude winter veel plezier aan had ...

and while I was helping them , I found also the time to knit for myself this cap ... I could use him this cold winter ....





en nu na het overlijden van Miza... begon ik weer met een ingewikkelder patroontje ...iets waar mijn gedachten moeten bij zijn ...en weer voel ik hoe me dit helpt ...steek voor steek groeit het truitje en het lijkt of elke steek me rustiger maakt ...ik tot haar kan zeggen : we redden ons wel, maak je maar geen zorgen...
maar ook is er af en toe het grote verlangen dit alles aan haar te tonen, haar lach te zien , haar sprekende oogopslag als ze iets moois zag of haar enthousiasme om wat ik weer eens bedacht had ... maar ik weet dat elke steek me helpt om door te zetten ...om elke dag opnieuw de ene voet voor de andere te zetten...omdat dit het is wat we uiteindelijk moeten leren : doorgaan met het leven ....

and now Miza passed away ... I started a new project ...a pattern that needs my attention ...and again I feel the effect of each stich ... it gives me calmed and trust ...it´s like every stich want to tell her : don´t worry we ´ll be alright .... but sometimes I miss her so, her laugh, her eyes when she was surprised or exciting, her enthousiasm for the new things I would to make ... but for now I know that every stich helps me to go on , to set every day one foot before the other and to continue... because that´s what we must do at the end ...continue with ours lifes ....