mijn werksituatie confronteert me vaak met pijn... mensen die uit het leven stappen, zichzelf verminken, zichzelf beperken, straffen... hun dwangmatigheden maakt hun leven vaak tot een hel ...hun angsten veranderen muggen in olifanten... meer dan luisteren en mijn best doen om in de tunnel een beetje licht te brengen is er meestal niet bij...soms helpt het, soms niks... sommigen kunnen zich na een opname handhaven, velen zien we terug en de laatste tijd horen we vaker dat mensen er voor kiezen om zelf een eind aan te maken... het went nooit... momenten verschijnen voor je geest, je weet dat je meer dan je best deed , dat het niet te voorkomen was ... en toch het is zo vaak een schril contrast met dit liedje in mijn hoofd ... dat ik gelukkig steeds meer ga zingen ... want er is geen morgen, geen gisteren, alleen het nu is wat het is .... en dat kunnen we beter ten volle vieren...
Het zal zeker nooit wennen om anderen te zien lijden. Maar zoals je zegt je kunt alleen maar luisteren en leven in het nu. Knufz...peebee
BeantwoordenVerwijderenhelaas kan ik je link niet volgen, ik zal vanavond thuis kijken. Inderdaad leven is nu,en maar één keer.
BeantwoordenVerwijderenals je kunt leven met het idee dat elke dag de eerste dag van de rest van je leven is, kan het leven mooi zijn. ik hou van johan verminnen:)
BeantwoordenVerwijderenWat een zwaar beroep heb je. Het is idd belangrijk je dagen te vieren. Het leven kan zo mooi zijn. Intens jammer dat de mensen waarmee je werkt dat niet kunnjen zien.
BeantwoordenVerwijderenMaar probeer jij maar zoveel te zingen als je kunt! Ik ken Johan Verminnen niet echt goed maar dit vind ik een heel leuk lied.
Nu zit het ook in mijn hoofd:-)
Janny
wat moet dat moeilijk zijn om de pijn van de mensen niet mee naar huis te nemen en zeker om dan toch vooral - ondanks mindere dingen in het eigen leven - naar de zonnige kant van het leven te blijven kijken ...
BeantwoordenVerwijderen