woensdag 20 juni 2012

in liefde verbonden ...







Je was en bent mijn vader.

Van de 97 jaar maakte ik bijna een halve eeuw deel van je leven,

veel zou je zeggen en toch …

Als kind heb ik niet zo veel herinneringen aan je , je was diegene die werkte om 11 monden eten te geven, je krakende knie verwittigde ons wanneer je weer eens de trap op kwam omdat we te veel lawaai maakten in onze bedjes… je was streng en je motto was : ‘nie goan bestoa nie, ne manke goa wael’ … het voordeel daarvan was dat we leerden doorzetten, niet opgeven…

En later toen we het huis uit waren en op visite kwamen, bleef je vaak de zwijgzame man die naar de koers of de voetbal keek en voor wie we stil moesten zijn… soms heel even schoof je bij aan de tafel en vertelde je een anekdote van je leven, je gezicht ontspande en je ogen twinkelden, je werd dan de kleine jongen van vroeger … en door die kleine dingen zat je toch wel in mijn hart en hield ik van je… ik dacht vaak dat dit leven je geen makkelijke rol toebedeeld had en dat de tijdsgeest toen ook wel een rol speelde…

Maar je had de eigenschap van exclusieve wijnen, je werd door de jaren alleen maar beter… ronder, de scherpe kantjes gingen er van af…

En toen je na je negentigste die heel zware aanval kreeg waarna je een hele poos verward bleef, ging je naar een home… en het was alsof er ergens bij jou een deurtje open ging, alsof je nieuwe ademruimte kreeg… je vertelde aanvankelijk honderduit, stukjes uit je leven, je angsten, je dromen… ik wist niet altijd hoe er mee om te gaan, maar het werden de puzzelstukjes van het beeld van jou… zo vertelde je eens dat je als tiener in je jaszak de Franstalige krant ‘Le Soir’ stak om zo te tonen dat je Frans sprak, een taal die je toen zo graag wou kunnen spreken en je later ook vloeiend sprak, want je leerde jezelf een heleboel dingen die je niet op school geleerd had… en zoals jij groeide, groeide ik met je mee… ik ging de dingen zien in hun context van tijd en omgeving en ik begreep dat de wereld en het mensbeeld zoveel veranderingen hadden gehad voor jou dat aanpassen niet zo evident was… en was er vroeger meer sprake van eenrichtingsverkeer , nu toonde je belangstelling in ons als kinderen , kleinkinderen… en je genoot als kleine Iva , je achterkleinkind op bezoek kwam… zo was er een dag waarop ik het zeer moeilijk had en je zei : ‘Ingrid, ik weet da we ‘t niet alteit goe gedoan hen, moar we deje oens beste en we deje om goe te doen ‘ … een heel grote stap die je zette van alleswetende, perfecte vader naar een mens met gebreken en fouten… en zo werd je steeds meer een genietend mens, je had je familie, maar ook de warmte van de mensen in de home, je genoot van de kleine uitjes en de bezoekjes aan ma, een kriekje drinken in de zon en zolang je ogen het toelieten een spelletje schaak per post en tekenen met pastelkrijtjes… en hoe meer liefde je gaf hoe meer er naar je toekwam en ik denk dat deze laatste jaren je echt van het leven leerden houden… je wou heel graag de 100 halen, maar het lot besliste even iets anders … en na een wondermooie 97ste verjaardag, ging je tevreden slapen en sliep je in voor altijd … ik weet het, het is een mooie leeftijd … maar toch soms lijkt onze tijd wat te kort … maar zoals Viviane Green zegt :

Life is not about waiting for the storms to pass...
it's about learning how tot dance in the rain...

en dat ga ik doen, zoals jij je leven afsloot, zo ga ik verder met genieten van de kleine dingen die het leven groots maken…


Bedankt omdat je vooral nu mijn vader bent …


10 opmerkingen:

  1. ach meidje, wat heb je me geraakt met je verhaal over je vader

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel ontroerend en mooi... onze vaders leren ons om van kleine dingen te genieten... een dikke knuffel voor jou en je familie
    Liefs van Trudis

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je hebt dit prachtig geschreven en jou verhaal heeft mij diep ontroert.

    Lieve groet,

    Loes

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een mooi portret heb je geschreven van je vader, ontroerend.
    Karin

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Een bijzonder portret van je vader.Mooie herinneringen die blijven, en helpen om alles een plaatsje te geven. Liefs en sterkte, Hannie

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ook mij heb je ontroerd met dit prachtige verhaal over je vader. x

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Iemand is pas echt overleden wanneer je je iemand niet meer herinnert. Fijn dat je zoveel mooie herinneringen voor de rest van je leven mee mag dragen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat heb je dit ontroerend mooi geschreven. Dank je, dat je dit met andere mensen wil delen!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een mooi verhaal over jouw vader. heel sprekend. Mooi

    BeantwoordenVerwijderen
  10. wat een prachtig verhaal vol liefde en begrip. en daarom werd hij dus zo oud: om eindelijk, eindelijk de man te worden die hij zijn leven lang had kunnen zijn als het leven niet zoveel van hem geeist had. mooi dat je toch nog die andere man hebt leren kennen ...

    BeantwoordenVerwijderen