in liefde verbonden ...

Je was en bent mijn vader.

Van de 97 jaar maakte ik bijna een halve eeuw deel van je leven,

veel zou je zeggen en toch …

Als kind heb ik niet zo veel herinneringen aan je , je was diegene die werkte om 11 monden eten te geven, je krakende knie verwittigde ons wanneer je weer eens de trap op kwam omdat we te veel lawaai maakten in onze bedjes… je was streng en je motto was : ‘nie goan bestoa nie, ne manke goa wael’ … het voordeel daarvan was dat we leerden doorzetten, niet opgeven…

En later toen we het huis uit waren en op visite kwamen, bleef je vaak de zwijgzame man die naar de koers of de voetbal keek en voor wie we stil moesten zijn… soms heel even schoof je bij aan de tafel en vertelde je een anekdote van je leven, je gezicht ontspande en je ogen twinkelden, je werd dan de kleine jongen van vroeger … en door die kleine dingen zat je toch wel in mijn hart en hield ik van je… ik dacht vaak dat dit leven je geen makkelijke rol toebedeeld had en dat de tijdsgeest toen ook wel een rol speelde…

Maar je had de eigenschap van exclusieve wijnen, je werd door de jaren alleen maar beter… ronder, de scherpe kantjes gingen er van af…

En toen je na je negentigste die heel zware aanval kreeg waarna je een hele poos verward bleef, ging je naar een home… en het was alsof er ergens bij jou een deurtje open ging, alsof je nieuwe ademruimte kreeg… je vertelde aanvankelijk honderduit, stukjes uit je leven, je angsten, je dromen… ik wist niet altijd hoe er mee om te gaan, maar het werden de puzzelstukjes van het beeld van jou… zo vertelde je eens dat je als tiener in je jaszak de Franstalige krant ‘Le Soir’ stak om zo te tonen dat je Frans sprak, een taal die je toen zo graag wou kunnen spreken en je later ook vloeiend sprak, want je leerde jezelf een heleboel dingen die je niet op school geleerd had… en zoals jij groeide, groeide ik met je mee… ik ging de dingen zien in hun context van tijd en omgeving en ik begreep dat de wereld en het mensbeeld zoveel veranderingen hadden gehad voor jou dat aanpassen niet zo evident was… en was er vroeger meer sprake van eenrichtingsverkeer , nu toonde je belangstelling in ons als kinderen , kleinkinderen… en je genoot als kleine Iva , je achterkleinkind op bezoek kwam… zo was er een dag waarop ik het zeer moeilijk had en je zei : ‘Ingrid, ik weet da we ‘t niet alteit goe gedoan hen, moar we deje oens beste en we deje om goe te doen ‘ … een heel grote stap die je zette van alleswetende, perfecte vader naar een mens met gebreken en fouten… en zo werd je steeds meer een genietend mens, je had je familie, maar ook de warmte van de mensen in de home, je genoot van de kleine uitjes en de bezoekjes aan ma, een kriekje drinken in de zon en zolang je ogen het toelieten een spelletje schaak per post en tekenen met pastelkrijtjes… en hoe meer liefde je gaf hoe meer er naar je toekwam en ik denk dat deze laatste jaren je echt van het leven leerden houden… je wou heel graag de 100 halen, maar het lot besliste even iets anders … en na een wondermooie 97^ste verjaardag, ging je tevreden slapen en sliep je in voor altijd … ik weet het, het is een mooie leeftijd … maar toch soms lijkt onze tijd wat te kort … maar zoals Viviane Green zegt :

Life is not about waiting for the storms to pass...
it's about learning how tot dance in the rain...

en dat ga ik doen, zoals jij je leven afsloot, zo ga ik verder met genieten van de kleine dingen die het leven groots maken…

Bedankt omdat je vooral nu mijn vader bent …