Afscheid van mijn maatje ...

Alles ging in een stroomversnelling, amper drie weken geleden kregen we de diagnose ...er was hoop en behandeling gestart... vorige week groeide de tumor zo hard dat we nog enkel comfortbehandeling konden geven ....

Je was geen man van woorden en tranen, maar het leek ons ook niet haalbaar zoals je wel zeker zou gewild hebben om volgens de Ierse traditie met je kist je lievelingscafeetjes af te gaan. Dus probeerden we dit afscheid niet te somber te maken … maar hoe neem je afscheid in drie weken na meer dan dertig jaar ?? Het is een vraag waar ik nu het antwoord nog niet op weet …

Je was mijn maatje doorheen de tijd, ook al leefden we niet onder hetzelfde dak, iets wat voor twee eenzaten die te jong waren om doorheen de dingen te kijken onmogelijk was …later leerden we dat wat er was , wel degelijk liefde is …elkaar ruimte geven om te zijn wie je bent zonder jezelf daarin op te dringen … we leerden leven met de doornen maar zagen vooral de rozen bloeien …

Er is zoveel dat in die dertig jaar normaal werd zonder het als een vanzelfsprekendheid te beschouwen … bijna 25 jaar bracht je me wekelijks 6flessen melk en water (melk voor de kinderen en water voor mijzelf) een gewoonte waardoor ik nog steeds veel te vaak vergeet melk in huis te halen want ik drink dat zelf nooit …
Ik kan nog niet vatten dat je nooit meer achterom komt binnen lopen, roept : ‘t es iemand’ en je installeert voor enkele kopjes koffie en een babbel … en wie bel ik nu op om te zeggen dat ik een nieuw aspergerecept wil uitproberen om te proeven ? Je zou deze zomer een Bretoens mosselrecept komen proeven met appeltjes en cider … en wie schuift er aan bij verjaardagen en kerst ??

Door zo plots te gaan, was er geen tijd om te wennen en dingen te zeggen, maar ik denk dat je ze wel weet …want al gaf je geen woorden aan emoties …je had er zo veel … je gaf om ons jong zoveel dat je hart brak toen het een poosje minder goed met haar ging en genoot de laatste jaren heel erg van al haar cupcakskes en gebakjes …de jongens behandelde je als je eigen kinderen … je leerde Ieperdepiep zoveel, hij kluste uren aan fietsen en brommerkes met jou en de caravan op je parking was hun plek … hij was ook diegene die altijd paraat stond voor jou als er zwaar werk moest gedaan worden … en met Philippe vond je geen woorden maar je schonk hem een pannenset bij zijn huwelijk, om te tonen dat alle jeugdzondes vergeven waren …ook voor hen is het onwerkelijk dat wij je zo plots lieten gaan …

Je laten gaan, was voor ons een laatste gebaar van liefde … we konden niet anders dan je ademruimte schenken in deze benauwende ziekte …
En al steken we nog duizenden lichten aan , we zullen je nooit meer zien … ik zou het er nochtans graag voor over hebben, Electrabels hoogst betalende klant te zijn als we je nog maar regelmatig konden zien …
ik ben ervan overtuigd dat you´ll be in heaven long before the devil knows you´re dead … en dat je in een andere dementie verbonden bent met diegene die je lief hebt …

Dat hoe groter een verlies is , er minder taal is die de lading dekt, ontdekken we elk moment maar dit laatste gedicht geeft denk ik veel weer van wat er in mij omgaat ….

　
En als het einde komt
wat rest mij dan ?
dan word ik sprakeloos
want alle woorden
heb ik reeds gesproken
zo vluchtig als de wind -
onzichtbaar zijn ze opgelost -
maar - weet ik nu -
toch niet verloren.
Want nu het einde komt
rest mij
dit wonderlijk begin :
herinner je
hoe ik met jou
dit zandkasteel
bewonderde
en hoe onmogelijk
het was
de zandkorrel
te vinden
die het kasteel
scheidde van het strand
zo blijven wij
verenigd
in dit beginnend nu
dat nooit een einde
kent

　
b.vernocke