ik geloof dat in het leven niets gebeurd zonder een bedoeling ...maar soms gebeuren er dingen waar je stil van wordt... je machteloos voelt en je denkt waarom ... zo was er de busramp met al die jonge, blijde kinderen die terug keerden naar huis ... en je vraagt je af ...hoe moet éénieder nu verder met zijn /haar leven ... ik geloof dat dit van die dagen zijn waarop je probeert rechtop te blijven, je ene voet voor de andere zet, niet wetende wat de volgende stap brengt ...van die dagen dat elke ademhap pijn doet en je heel hard denkt : 'dit wil ik niet meer' ... maar het leven leerde me dat ook die dagen gelukkig voorbij gaan en dat pijn een andere vorm krijgt ...tot je ooit in je eigen tempo je lach weer vindt ... ik wens alle betrokkenen en hun omgeving heel veel sterkte ...
dit onderteken ik
BeantwoordenVerwijderenIk ben er ook stil van....
BeantwoordenVerwijderenWat een verdriet, onpeilbaar...
BeantwoordenVerwijderenJanny
Soms zijn gebeurtenissen onbegrijpelijk en zo verdrietig, je kunt er met je verstand niet bij.
BeantwoordenVerwijderenhet is zo'n verschrikkelijk nieuws dat je je bijna niet durft in te denken door wat voor hel de naasten van die kinderen gaan. de nationale rouw zal vast deugd doen maar als de rest van het land weer 'gewoon' doorleeft, blijven al de betrokken met een diepe, diepe leegye ...
BeantwoordenVerwijderen