na de doornen, de rozen , het verdriet en de kostbare momenten ...

 

 

 

ik weet nog steeds niet of de bijna vier maanden die verstreken zijn nu lang waren ...of hoe ik die zou kunnen omschrijven , taal is vrij beperkt als het om emoties gaat en soms is stilte de enige omschrijving ...natuurlijk was er veel pijn en verdriet en had ik momenten dat ik het liefst eigenlijk  zou willen verdwijnen hebben, om dan ergens een plek te vinden, mijn ogen te sluiten en niets meer te moeten...gewoon ´ zijn ´ terwijl de dingen door draaiden... want vooral de drukte vond ik moeilijk, het feit dat alles zijn gang ging en er verwacht werd dat ik daar toch deel van uit maakte...terwijl het enige wat ik wou was , nergens nog een deel van uit maken, hopend dat iemand zou zeggen :´ga er maar lekker tussen uit, de boel draait hier gewoon zorgeloos verder...´ maar dat gebeurde niet, dus ik bleef en er waren hopen paperassen te regelen ( het einde is nog steeds niet in zicht ), dochter stortte zich op het verbouwen van een stekje, maar ik zag en zie de tranen steeds prikken achter haar ogen...schoonzoon klust zich de dagen door, bang dat als hij stil valt de emoties in volle hevigheid toe zullen slaan, oudste baant zich in een weg in de bedrijfswereld en leert dat niet elke klant even eerlijk en oprecht is ... jongste sluit zich af en de duisternis van deze koude dagen lijkt hem te omhullen alsof er geen lente meer komt .... en ik probeer te luisteren, te zijn , beetje moed en hoop te geven, maar ik weet dat we er hier elk op onze eigen manier doorheen moeten ...
maar er waren ook de momenten waarin we samen herinneringen ophaalden, dat ik knutselde, met Ellis naar Ierland ging, met Flutro op de valreep toch nog Berlijn bezocht (ja dit hebben jullie nog allemaal te goed ) dat we aan de  nieuwe weg timmerden, oude dingen voor nieuwe inruilden beseffende dat we vooruit moeten... momenten dat we wisen dat het natuurlijk weer lente wordt, dat alles weer zal bloeien en de zon ons zal verwarmen, momenten dat we vertrouwden en wisten dat het leven gaat zoals het moet gaan en dat tegen de stroom invaren zinloos is ...

dus dobberden we deze decembermaand in...  besloot ik de week van kerst te werken en komen we nadien gewoon even gezellig samen ...geen gefeest dit jaar, gewoon de warmte en genegenheid voelen van het samen zijn ...en natuurlijk is er een boom met lichtjes en zoals mijn wens met allemaal zelfgemaakte ballen in blauwtinten ... en aan die boom gaan we dromen over een nieuw jaar met veel tijd om er te zijn voor elkaar in sombere dagen maar hopelijk ook heel wat zorgeloze dagen ...we gaan plannen maken voor feestjes in de tuin en uitstapjes naar het water, om met een boek lui in de tuin te blijven liggen ... en zomaar niets te moeten doen en daar helemaal blij van worden ....

maar voor dit jaar uit is, heb ik nog wat taakjes af te werken, dingen die ik beloofde maar nog niet helemaal af zijn ...en dat wil ik nog even graag doen voor ik aan die boom nieuwe plannen ga maken ...